Τείνοντας το χέρι στον έσχατο εχθρό – Todessehnsucht – από την Αναγέννηση ως τον ρομαντισμό (Α Μέρος)
Τι είναι η Todes-sehnsucht, η λαχτάρα για τον θάνατο που εμφανίζεται στην ύστερη Αναγέννηση και στο προτεσταντικό Μπαρόκ, εξαφανίζεται την κλασική περίοδο και αναδύεται δριμύτερη στο ρομαντικό κίνημα, μέχρι τις εκβολές του στις αρχές του 20ού αιώνα; Είναι όντως μια πράξη απόγνωσης του ήρωα, μια πεισματική άρνηση της ζωής για να την εκδικηθεί επειδή δεν του δίνει όσα επιθυμεί; Ή είναι μια μεταμφιεσμένη ανάγκη του εγώ, που ήδη από την εποχή του Σαίξπηρ αρχίζει και αισθάνεται τον εαυτό του υπερτροφικό, να υπερβεί τα στενά όριά του και να μεταμορφωθεί ή να ενωθεί με κάτι πολύ μεγλύτερο και οικουμενικότερο από τον εαυτό του; Ίσως να πρόκειται για μια ουτοπική διάθεση, μια συγκινητική νόσο της δυτικής σκέψης, που έχοντας χάσει την αυτονόητη και φυσική σχέση με τη ζωή, τείνει με έρωτα το χέρι σ’ αυτόν που θα ‘πρεπε να είναι ο έσχατος εχθρός της.
Παραγωγή-Παρουσίαση: Λένια Ζαφειροπούλου