Ben Webster
Πάντα ήταν στιβαρός και εύσωμος, και όταν πια είχε πατήσει τα τριάντα, ήταν λες και το σώμα του έψαχνε ευκαιρία να διογκωθεί ακόμα περισσότερο. Καθώς περνούσε ο καιρός, το σώμα του και ο ήχος του σχεδόν εξομοιώθηκαν: μεγάλα, βαριά, στρογγυλά. …
Έπαιζε τις μπαλάντες τόσο αργά που άκουγες το χρόνο να τον πλακώνει με το βάρος του. Κατά κάποιο τρόπο, όσο πιο αργά έπαιζε τόσο το καλύτερο: είχε ζήσει μια μεγάλη ζωή και υπήρχαν πολλά που χρειάζονταν να μπουν σε κάθε νότα. Και από την άλλη, υπήρχε ένα κομμάτι του που δεν είχε μεγαλώσει ποτέ, είχε τα συναισθήματα ενός μικρού αγοριού και καμιά φορά απλά μυξόκλαιγε μέσα στο κόρνο του έτσι που, ακόμη κι όταν έπαιζε κάτι απλό και όμορφο μπορούσε να σου ξεριζώσει την καρδιά. Είχε έναν πελώριο ήχο, κι όταν τον άκουγε κανείς να καλοπιάνει αυτόν τον ήχο, και να τον μετατρέπει σε κάτι όσο απαλό, ήταν σαν να βλέπει τον κτηνοτρόφο να κρατάει το νεογέννητο ζώο όλο προσοχή στα χέρια του, ή κάποιον χτίστη που προσφέρει λουλούδια στη γυναίκα που αγαπάει.
Στην τζαζ το συναίσθημα αποκτά αυτόματα αξία, γιατί είναι τόσο δύσκολο να κάνεις το κόρνο ν΄ ακουστεί ανάλαφρο, να κρατήσεις το σουίνγκ του, να το κάνεις να βγάλει δάκρυα κατευθείαν απ’ την καρδιά. Αν παίζεις τζαζ, κερδίζεις αυτόματα το συναίσθημα, γιατί το πληρώνεις- και η ιστορία της μουσικής το μαρτυρά. Όταν ο Μπεν παίζει τα μπλουζ ή το “In a Sentimental Mood”, καταλαβαίνεις πόσο εκτός θέματος είναι η όλη έννοια του συναισθηματισμού. Δεν ένιωθε ποτέ κορεσμό, γιατί όσο σιγανά κι αν έπαιζε, πάντα κάπου θα υπέβοσκε και το γρύλισμα.
Επιμέλεια, αφήγηση: Afroditi Kosma
Ηχητική επεξεργασία: Αλέξανδρος Κασσελάκης
Geoff Dyer
“Κι όμως, όμορφα… ένα βιβλίο για τη τζαζ”
Μτφ: Δανάη Στεφάνου (Danae Stefanou)