[…Μου φαίνεται πώς δεν είμαι η μόνη που άκουσα τζαζ πρώτη φορά μέσα σε μπορντέλο. Αν είχα ακούσει τον Λιούις και την Μπέσσυ σε καμιά πανηγυρική εκδήλωση για προσκοπίνες, πάλι θα μ’ άρεσε όσο μ’ άρεσε. Πολλοί λευκοί όμως πρωτάκουσαν τζαζ σε μέρη όπως της Άλις Ντην κι έτσι βάλανε κι εκείνοι το χεράκι τους στο να δοθεί στην τζαζ ο χαρακτηρισμός “μουσική για μπορντέλα”.
Ξεχνάνε πως είχανε τα πράγματα εκείνη την εποχή. Το μπορντέλο ήτανε ένα από τα λίγα μέρη όπου μπορούσαν να συναντηθούν όσο πιο φυσικά γίνεται οι λευκοί με τους μαύρους.
~
Αν άκουγα τον Ποπς και την Μπέσσυ να σκούζουν απ’ το παράθυρο του μπροστινού σαλονιού κάποιου ιερέα, εγώ θα του έκανα θελήματα χωρίς λεφτά. Δεν υπήρχανε τότε παπάδες στη Βαλτιμόρη σαν τον Νόρμαν Ο’ Κόννορ στη Βοστόνη, που αγάπαγε την τζαζ και σήμερα έχει πολλούς πιστούς που ακούνε απ’ το ραδιόφωνο τα ντισκ τζόκεϋ προγράμματά του.
~
Θυμάμαι την εγγραφή του τραγουδιού του Ποπς ‘West End Blues” και πόσο μ’ έφτιαχνε. Ήτανε η πρώτη φορά που άκουγα κάποιον να τραγουδάει χωρίς λόγια. Δεν ήξερα πώς τραγούδαγε ό,τι του κατέβαινε στο κεφάλι όταν ξέχναγε τους στίχους.
Μερικές φορές ο δίσκος με έκανε να νιώθω τέτοια θλίψη που έριχαν ένα κλάμα άλλο πράγμα. Κι άλλες φορές ο ίδιος ο παναθεματισμένος ο δίσκος μ’ έκανε τόσο ευτυχισμένη που ξεχνούσα πόσο χρήμα που είχα βγάλει με ιδρώτα, μου στοίχιζε η μουσική βραδιά στο σαλόνι…]
Επιμέλεια, αφήγηση: Αφροδίτη Κοσμά
Ηχητική επεξεργασία: Αλέξανδρος Κασσελάκης
*Το σήμα της εκπομπής είναι μουσική του Σάκη Παπαδημητρίου από το άλμπουμ του Piano Voices (2018)
Billie Holiday | Η κυρία τραγουδάει τα μπλουζ αυτοβιογραφία
μτφ. Ιουλία Ραλλίδη
Εκδόσεις Άγρα, β’ έκδοση 2012
