Η μνήμη είναι κατασκευή, μια αναπαράσταση μιας εικόνας του παρελθόντος.
Το Θέατρο της Μνήμης, έργο του αναγεννησιακού φιλόσοφου Giulio Camillo Delminio, είναι μια χωρική κατασκευή που συνδυάζει τις έννοιες της αρχιτεκτονικής, της γλώσσας και της μνήμης: μια δομή που παρέχει τη δυνατότητα να κοιτάξει κανείς μέσα στο ανθρώπινο μυαλό. Με την κατασκευή αυτή, όλη η ανθρώπινη γνώση μπορούσε να αρχειοθετηθεί στα διαφορετικά επίπεδα του ημικύκλιου και να ανακτάται μέσω νοητικών συσχετισμών με εικόνες και σύμβολα.
Ο Ιρλανδός συνθέτης σύγχρονης κλασσικής μουσικής και ακαδημαϊκός Roger Doyle στο έργο του «Frail Things In Eternal Places» αντλεί από τη σύλληψη αυτή του Camillo και χτίζει έναν ηχητικό κόσμο όπου η μνήμη είναι πυρετώδης, αποσπασματική και φευγαλέα: με «όργανα λογισμικού», φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς και ηλεκτρονική επεξεργασία, επινοεί και αναδημιουργεί ένα παρελθόν απτό.
Η Πολωνή κιθαρίστας Martyna Basta στον τελευταίο της δίσκο «Slowly Forgetting, Barely Remembering» προκαλεί την ιδέα μιας ατελούς μνήμης, όπου δεν είναι σαφές αν κάτι συνέβη πραγματικά ή είναι δημιούργημα της φαντασίας μας, στήνοντας ηχητικά τοπία από την άκρη μιας μνήμης θολής, με εικόνες που τρεμοπαίζουν μέσα στην αοριστία.
Σε μια εβδομάδα που περικλείει την παγκόσμια ημέρα για τη νόσο Αλτσχάιμερ, ο παρΑξενος_ελκυστΗς εξερευνά τον ήχο που αναδύεται μέσα από την αβεβαιότητα, τον χώρο ανάμεσα στη μνήμη και τη λήθη˙ πλαισιωμένος από τους ήχους των Charlie Feathers, Max Johnson και Don McLean.
Εικόνα: Giulio Camillo’s Theatre of Memory (1519-1544)
Επιμέλεια ήχου: Νίκος Σαβοργινάκης
Επιμέλεια-Παρουσίαση : Μαριλένα Μαραγκού
