Πρωινά, Τρίτο, 8:00 και διαβάζω αυτήν την εποχή το βιβλίο του Πάολο Κονιέττι “Η Ευτυχία του Λύκου”, ένα βιβλίο που έρχεται ως τρίτη συνέχεια στα “Οκτώ Βουνά”, που έγιναν ταινία και που επίσης είδα πολύ πρόσφατα. Αν νοσταλγώ κάτι δεν είναι τόσο το βουνό, όσο η θάλασσα αλλά μ’ αρέσει πολύ ο τρόπος που παρατηρεί τον κόσμο ο Κονιέττι: “Όμως την Άνοιξη δεν μπορούσες να τη σταματήσεις, ήταν πάρα πολύ δυνατή η ενστικτώδης ορμή του πάγου να λιώσει, των δέντρων να καρποφορήσουν, των λουλουδιών ν’ ανθίσουν. (Εκδόσεις Πατάκη, μετ. Άννα Παπασταύρου). Μέσα στην αγάπη του για τα βουνά, ο Κονιέττι παραθέτει και το μοναδικό γραπτό που άφησε ο Χοκουσάι, ο άνθρωπος που ζωγράφισε δεκάδες φορές το όρος Φούτζι της Ιαπωνίας: “Από τα έξι μου χρόνια έχω τη μανία να αναπαράγω το σχήμα των πραγμάτων, αλλά μέσα στα τόσα έργα που δημιούργησα από τα πενήντα μου ως τα εξήντα, δεν υπάρχει ούτε ένα που να έχει κάποια αξία, ώσπου στα εβδομήντα τρία κατάφερα να κατανοήσω πώς είναι καμωμένα τα πουλιά, τα ζώα, τα έντομα, τα ψάρια, πώς γεννιούνται τα χορτάρια και τα δέντρα. Στα ογδόντα θα ‘χω κάνει κι άλλη πρόοδο, στα ενενήντα θα έχω συλλάβει το βαθύ νόημα του δρόμου της τέχνης, στα εκατό ίσως θα έχω αγγίξει την ύψιστη αλήθεια, στα εκατόν δέκα κάθε γραμμή μου, κάθε μου σχέδιο θα είναι ζωντανό”. Σκέφτομαι ότι αυτό συνέβαινε πάντα, αυτό συμβαίνει με κάθε τέχνη. Ας πούμε, στην τέχνη του ραδιοφώνου, εκεί κάπου στα εκατό μου, κάθε εκφώνηση θα έχει φτάσει στην ύψιστη αλήθεια και στα εκατόν δέκα μου κάθε φράση, κάθε λέξη θα είναι ζωντανή. Δεν έχω παρά να περιμένω λίγο. Κι αυτό είναι που εύχομαι για κάθε άνθρωπο που δημιουργεί… με όποιον τρόπο κι αν δημιουργεί. Τα «Οκτώ Βουνά» δεν είναι μια σπουδαία αλλά είναι μια συγκινητική ταινία και το βιβλίο του Κονιέττι κλείνει με την πολύ όμορφη φράση: «Και σαν φάντασμα θα σεργιανίζω ανάλαφρος στα δάση του καλοκαιριού». Και στις θάλασσές του, θα πρόσθετα.
Η εκπομπές της Τρίτης, της Πέμπτης και της Παρασκευής μας φέρνουν κοντά μας μερικές εξαιρετικές κυκλοφορίες που ακούσαμε στο προηγούμενο διάστημα, σονάτες για βιολί του Schumann, το διπλό κοντσέρτο του Brahms, ένα trio με πιάνο του Mozart, ένα κουαρτέτο εγχόρδων της Ethel Smyth, δύο συμφωνίες του Schumann, ένα απόσπασμα από τον πρόσφατο δίσκο των Bill Laurance και Michael League, ένα κουαρτέτο του Beethoven, μια Συμφωνία της Emilie Mayer. Η Δευτέρα και η Τετάρτη φέρνουν μουσική της εποχής του μπαρόκ, κλασική, ρομαντική και μοντέρνα μουσική σε συναρμογή με όψεις της jazz, μινιμαλιστικές και μεταμινιμαλιστικές προσεγγίσεις, σπουδαίους songwriters και ήχους από λαϊκές μουσικές από όλον τον κόσμο και μουσική της μεγάλης οθόνης. Σήμερα έχουμε μια μικρή αναφορά στον Ryuichi Sakamoto, που έφυγε χθες ύστερα από μακρά ασθένεια και η Τετάρτη φέρνει επιπλέον μαζί της κι ένα επεισόδιο της Λιλιπούπολης μαζί με τραγούδια, όπως ηχογραφήθηκαν για την αγαπημένη εκπομπή του Τρίτου Προγράμματος.
(Η εικόνα είναι φυσικά χαρακτικό του Χοκουσάι και πέρα μακριά διακρίνεται το όρος Φούτζι).
Παραγωγή-παρουσίαση : Γιώργος Φλωράκης
