Αναγνωρίστηκε για το Έργο του, Κυνηγήθηκε για την Ομοφυλοφυλία του
Γεννήθηκε στις 22 Νοεμβρίου του 1913 στο Lowestoft του Suffolk, γιός του Robert και της Edith.
Άρχισε μαθήματα πιάνου στα 7 του, ενώ ασχολήθηκε και με τη βιόλα στα 10 του.
Οι αυστηρές (και σίγουρα τις πιο πολλές φορές αναίτιες) τιμωρίες, που βίωσε ως παιδί στα σχολεία που τον έστελναν γονείς του, πιθανότατα διαμόρφωσαν την ενήλικη στάση του απέναντι στα ειρηνιστικά κινήματα.
Το 1924 άκουσε το ορχηστρικό ποίημα “The Sea”, του Frank Bridge υπό τη δική του διεύθυνση, και εντυπωσιάστηκε βαθιά.
Τρία χρόνια αργότερα πήγε και τον βρήκε, κι εκείνος αφού είδε τις συνθέσεις του (από τα 7 του χρόνια έγραφε μουσική), προσφέρθηκε να του παραδώσει μαθήματα.
Έτσι πλέον επισκεπτόταν τακτικά το Λονδίνο προκειμένου να σπουδάσει σύνθεση μαζί του και πιάνο με τον Harold Samuel.
Το 1930 κέρδισε υποτροφία στο στο Royal College of Music του Λονδίνου όπου σπούδασε για τα επόμενα τρία χρόνια κερδίζοντας και ισάριθμα βραβεία σύνθεσης, ενώ παράλληλα συνέχισε να βρίσκεται ιδιωτικά με τον Frank Bridge μελετώντας και έργα των Mahler, Shostakovich, Stravinsky και άλλων.
Από το 1935 έως το 1937 έγραψε σχεδόν 40 μουσικές για θέατρο, τηλεόραση και ραδιόφωνο.
Το 1937 γνώρισε τον τενόρο Peter Pears (1910 – 1986), ομοϊδεάτη ειρηνιστή, και εντάχθηκε στο κόμμα “Peace Pledge Union“, συνθέτοντας μάλιστα και ένα ειρηνιστικό εμβατήριο.
Ο Pears θα γίνει σύντροφος της ζωής του, και θα ζήσουν μαζί μέχρι τον θάνατο του συνθέτη, γράφοντας για εκείνον αρκετά έργα, με γνωστότερη ίσως την Σερενάτα για τενόρο, κόρνο και έγχορδα το 1943 και την όπερα “Peter Grimes” το 1945.
Το 1939 και με την Ευρώπη να προετοιμάζεται για πόλεμο, έχοντας υποστεί και κάποιες κακές κριτικές στον Τύπο λόγω των κακών ερμηνειών των έργων του, φεύγει αρκετά πικραμένος μαζί με τον Peter Pears για την Αμερική, αρχικά για τον Καναδά και μετά για τη Νέα Υόρκη.
Μετά την εισβολή των Γερμανών στην Πολωνία συμβουλεύτηκαν τη Βρετανική πρεσβεία στην Ουάσιγκτον όπου τους είπαν να παραμείνουν καλύτερα στις ΗΠΑ ως καλλιτεχνικοί πρεσβευτές, κάτι που συνέβη για 3 χρόνια.
Επιστρέφοντας στην Αγγλία τον Απρίλιο του 1942 έγιναν μάλιστα αντιρρησίες συνείδησης.
Μετά το τέλος του πολέμου, τον Δεκέμβριο του ‘45, ο Britten και ο Pears ξεκίνησαν με ζήλο να ιδρύσουν αυτό που επρόκειτο να γίνει η Αγγλική Όπερα το 1946.
Η σχέση τους, δεδομένων των προκαταλήψεων της εποχής, τούς προκάλεσε σοβαρά προβλήματα.
Ένεκα ενός αναχρονιστικού νόμου του 19ου αιώνα που επανενεργοποίησε ο Βρετανός υπουργός Εσωτερικών Sir David Maxwell Fyfe (ξεκινώντας μια αντιομοφιλοφυλική σταυροφορία), ο Britten και ο Pears άρχισαν να παρακολουθούνται από την αστυνομία, ενώ υπήρξε και μια φορά που οδηγήθηκαν σε ένα τμήμα για ανάκριση.
Στα των έργων του, ο Britten συνέθεσε μεγάλο αριθμό. Συμφωνικά, κοντσέρτα, μουσική δωματίου, και πλήθος έργων φωνητικής μουσικής. (Ανάμεσά τους και 14 όπερες).
Το αφιέρωμά μας θα σταθεί κάπως περισσότερο λοιπόν σε φωνητικά του έργα, στα οποία έδειξε ίσως, και τον πιο ιδιαίτερο χαρακτήρα του ως συνθέτης.
Ο Britten στις μέρες μας θεωρείται ο μείζων Άγγλος συνθέτης του 20ου αιώνα.
Πέθανε από συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια στις 4 Δεκεμβρίου του 1976.
Καλή σας Ακρόαση!
Παραγωγή-Παρουσίαση: Σταμάτης Αθανάσουλας
