Όταν το θέμα μας είναι οι γυναίκες συνθέτριες πολλοί θα προέτρεχαν να πουν πως δεν έχουμε αρκετό μουσικό υλικό για να επιλέξουμε.
Κι όμως, γυναίκες που συνέθεσαν μουσική υπήρξαν και υπάρχουν. Κάποιες πολυγραφότατες μάλιστα. Το γιατί δόθηκε προτεραιότητα στους άντρες συνθέτες ως προς την καταγραφή, ταξινόμηση και προβολή των έργων τους είναι μία άλλη υπόθεση.
Ταλαντούχα ενορχήστρωση και σπάνια μελωδική φλέβα. Αυτά ήταν τα στοιχεία που χαρακτήριζαν την μουσική της Louise Farrenc .
Στα έργα της συναντώνται περιεκτικά μουσικά θέματα που παρουσιάζονται με ποικίλους τρόπους. Ισχυρά και μελωδικά, οδηγούνται σε δραματικές εξάρσεις, επιδιώκοντας την κλιμάκωση που αναζητούν από την αρχή.
Η Farrenc γεννήθηκε ως Jeanne Louise Dumont στο Παρίσι, στις 31 Μαΐου 1804 – την ίδια χρονιά στέφθηκε ο Ναπολέοντα αυτοκράτορας της Γαλλίας, σε μια εποχή γεμάτη αναταραχές, που αμφισβητούσε συνεχώς τα παλιά δόγματα και ίσως οδήγησε μια μορφωμένη και εξαιρετικά στοχαστική γυναίκα όπως η Farrenc, να αμφισβητήσει το status quo. Γεννημένη σε μια οικογένεια από διάσημους γλύπτες των οποίων τα έργα εκτίθενται σε μέρη όπως το Λούβρο, η Farrenc μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον που καλλιεργούσε την γυναικεία δημιουργικότητα. Από νωρίς παρουσιάζει μια εξαιρετική έφεση στην μουσική και κάνει μαθήματα πιάνου με συνθέτες όπως ο Ignaz Moscheles και ο Johann Nepomuk Hummel.
Παράλληλα ενδιαφέρεται και για τη σύνθεση, γράφει δική της μουσική και φοιτά στο Ωδείο του Παρισιού στα 15 της χρόνια. Εκεί θα συναντήσει τον Aristide Farrenc ο οποίος σπούδαζε φλάουτο. Οι δυο τους γίνονται φίλοι και τελικά παντρεύονται το 1821.
Ο Aristide ήταν μεγάλος υποστηρικτής των έργων της συζύγου του και την υποστήριζε σε κάθε της βήμα. Και κυρίως λόγω του Aristide, το έργο της Farrenc είναι ακόμη διαθέσιμο στο κοινό τον 21ο αιώνα, καθώς ήταν συνεχείς οι προσπάθειές του για δημοσίευση των έργων της Louise.
Η Louise Farrenc εργαζόταν παράλληλα και στο Ωδείο ως καθηγήτρια πιάνου, αλλά αμειβόταν με πολύ χαμηλότερο μισθό από εκείνον των ανδρών συναδέλφων της. Έπρεπε να φτάσει το 1849 για να συνειδητοποιήσουν οι συνάδελφοί της καθηγητές πόσο σπουδαία συνθέτρια ήταν και να αναγκάσουν τον διευθυντή του Ωδείου να αυξήσει την αμοιβή της. Και έγινε η πρώτη καταγεγραμμένη περίπτωση γυναίκας καθηγήτριας που ζήτησε και του πήρε τελικά ίση αμοιβή με εκείνη ενός άνδρα στο Ωδείο του Παρισιού.
Η ευφυΐα, η σκληρή δουλειά, και η υποστήριξή από την οικογένεια και τους φίλους της την οδήγησαν τελικά να γίνει μια από τις πιο περιζήτητες καθηγήτριες πιάνου της εποχής της. Εκτός αυτού κατάφερε να παρουσιάσει την Τρίτη της Συμφωνία με την Ορχήστρα του Ωδείου του Παρισιού.
Θεωρείται ίσως το σημαντικότερο έργο της και κριτικές της εποχής έλεγαν πως «δεν υπάρχει τίποτα που να ακούγεται θηλυκό σ’ αυτό το έργο», εννοώντας το ως κοπλιμέντο.
Αποκλειστικά στο ERTecho!