Το πρώτο περιστατικό που θυμήθηκα , εκτυλίχθηκε μέσα στον τότε Βασιλικό κήπο στο κέντρο της Αθήνας, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, και λέει πως ο μεροκαματιάρης ταπεινός κηπουρός με τα ροζιασμένα δάχτυλα που είχε φυτέψει στρατηγικά και είχε σχηματίσει μετά από ένα μήνα μέσα στο παρτέρι με τα γαλάζια και λευκά άνθη που ειχαν φουντώσει πυκνά και σχημάτιζαν την Ελληνική σημαία, σταμάτησε τον τότε Έλληνα έφιππο Βασιλιά και τον ρώτησε με πάραπονο:
-Μεγαλειότατε σταματήσατε μπροστά στο παρτέρι μια και προσέξατε το σύνολο των λουλουδιών που φτιάχνουν την σημαία μας αλλά δεν χαιρετίσατε όπως κάνετε πάντα μπροστά στην Ελληνική σημαία μας !
Το δεύτερο περιστατικό είναι αυτό του άλτη με την “back-first” τεχνική που είναι γνωστή από το 1968 ως Fosbury Flop. Ο Dick Fosbury χωρίς χημικά παράγωγα και ντόπες σημερινές , όπως άλλωστε και ο Έλληνας κηπουρός δεν διέθετε ανάλογα για τα φυτά του που μοσχοβολούσαν και δεν ήταν πλαστικά, με μόνο 1.93 ύψος έπαιρνε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Μεξικού το 1968 ! Το στιλ του εκείνη την εποχή με το να πηδάει με την πλάτη προς τον πήχυ, θεωρούνταν παλαβό και εξωπραγματικό αλλά χρυσά πετυχημένο. Σήμερα το τότε χαρακτηρισμένο ” παλαβό” στιλ άλματος του Dick είναι ο απόλυτος κανόνας Κανείς άλτης δεν παίρνει την κάθετη ανηφόρα για το βάθρο χωρίς να προσκυνήσει στον μεγάλο νεωτεριστή και αθλητικό εφευρέτη.
Σκέψεις μου μένουν αποσταγματικά από τα ανωτέρω:
Καθιστά λιγότερο βιρτουόζο στην απόδοση ενός μουσικού κομματιού το γεγονός πως ο σολίστας χρησιμοποιεί ένα πρωτόγνωρο για μας όργανο , το οποίο όμως αποδίδει τέλεια την σύνθεση αφού οι σταθερές κρίσης μας δεν έχουν ματαδεί ξανά κάτι παρόμοιο ;
Είναι τόσο ριζοσπαστικά διαφορετικό αυτό το μουσκό όργανο από όσα γνωστά έχουμε δει στη ζωή μας και το παρατηρούμε τόσο πολύ εμβρόντητοι, που τελικά δεν μας αφήνει , εμάς που είμαστε πνιγμένοι μέσα στην σοκαρισμένη ουδετερότητα μας και αναβλύζουμε άναθρα γουάου, και να χειροκροτούμε με την ψυχή μας.
Στην περίπτωση του κύριου Dick Fosbury τα αποτέλεσμα ήρθε άμεσα τοις μετρητοίς . Χρυσό μετάλλιο μετά από λίγη μόνο ώρα αναμονής.
Στην περίπτωση το κηπουρού, επίσης αμεσότητα. Ο βασιλιάς κατέβηκε από το άλογο και χαιρέτισε τον γαλανόλευκο θάμνο στρατιωτικά όπως αρμόζει και περιγράφει το πρωτόκολλο.
Στην περίπτωση του Paolo Angeli το πράγμα αργεί.
Πρέπει να βρεθούν δεκτικοί ανοιχτόμυαλοι απόστολοι για την νέα “θρησκεία” μια και το χειροκρότημα συνήθως είναι μουδιασμένο μια και αρχικά περισσότερο θεατές παρά ακρατές βρίσκονται στις συναυλίες του.
Σκεφτείτε όμως άλλες εφαρμογές και περιπτώσεις του “κάτι τελείως νέο και διαφορετικό” λανσάρεται μπροστά μας και τι μπορεί να συμβεί με μας καθημερινά. πχ μέ ένα νέο καθηγητή στο σχολείο που είναι “από άλλο πλανήτη”. Με μια νέα θεραπευτική μέθοδο που ΄δεν υπάρχει’. Με μια νέα δοξασία / ‘θρησκεία΄ / με ένα νέο προιόν / με ένα νέο σταθμό που εκπέμπει σε άλλο “μήκος κύματος” από τα συνηθισμένα.
Πόσο παραδοχή δίνουμε στο νέο και άγνωστο και τι τόκο/τίμημα άγνοιας προσφέρουμε και πληρώνουμε μετά και για πόσο καιρό; Τι ρύθμιση χρεών μπορεί να κάνεις αν έχεις λάθος συνέταιρο, σύζυγο ή πολιτικό ομαδάρχη ; Παίζει διακανονισμός εκεί ;
Avanti Paolo !
14:00 – 16:00 ξεκινάει η “Ωδική Βοήθεια” με τον γιώργο μαρκάκη
