“Ευχαριστώ πολύ… Όχι, θέλω να σας ακούσω ως το τέλος. Μου αρέσει… Διασκεδάζω με εσάς… Γιατί με εμένα ονειρευτήκατε απ’ τις οθόνες και εσείς είσαστε ακόμα στον εξώστη. Λοιπόν, καθίστε ήσυχα τώρα γιατί έχουν περάσει ακριβώς 36 χρόνια από τότε που βραβεύτηκα εδώ στη “Μανταλένα” και τραγουδούσα το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι “Θάλασσα πλατιά”. Επιτρέψτε μου να φορέσω τα γυαλιά μου για να διαβάσω ποιός έχει βραβευτεί. Ευχαριστώ!”
Είναι 1995 και η Αλίκη Βουγιουκλάκη απευθύνεται στον περίφημο “Εξώστη” με αυτόν τον τρόπο που μόλις ακούσατε. Δεν είμαστε σε εκείνη τη χρονιά. Είμαστε στο 2005, δηλαδή δέκα χρόνια μετά, σε αυτό το πέμπτο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, από το 1960 που ξεκίνησε, πέρασε πολλά, πέρασε πολλές αλλαγές. Είχε πολλές και διαφορετικές απόψεις να κυριαρχούν ή να βρίσκονται σε αντίπαλη διάθεση, όμως προχώρησε και σήμερα πια πρόκειται για ένα από τους πιο σημαντικούς θεσμούς, αν όχι στον κόσμο, τουλάχιστον στην Ευρώπη.
Το 46ο Φεστιβάλ του 2005 έχει αφιερώματα στον Μεξικανικό κινηματογράφο, στον Δανέζικο κινηματογράφο, στον Ιρλανδικό κινηματογράφο και μαζί στον Γιώργο Πανουσόπουλο, στον Νίκο Παπατάκη, στην Αντουανέττα Αγγελίδη και στον Παρκ Τσαν Γουκ.
