Μνήμη Κώστα Σούκα
Δευτέρα 11/11/24, 9 με 10 το βράδυ, στην εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα και στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7.
Μαθαίνοντας πριν λίγες μέρες για το θάνατο του κιθαρίστα Κώστα Σούκα, άρχισα να μελετώ το ενδεχόμενο μιας αναφοράς στην δισκογραφία του. Σκέφτηκα όμως ότι πριν φτάσω εκεί, με βάση τα σημερινά δεδομένα των επίσημων «μέσων», ίσως θα ‘πρεπε να θυμίσω πρώτα γενικότερα την μουσική ιστορία της οικογένειας Σούκα, από το Κομπότι της Άρτας και όλης της γενιάς που με την απουσία του Κώστα Σούκα, κλείνει τον κύκλο της. Από τον Κώστα Σούκα ξεκίνησαν οι επιλογές της εκπομπής… Αλλά σύντομα μού ήρθαν στο νου οι αφηγήσεις που είχα καταγράψει από τον Βαγγέλη και τον Βασίλη – τα μεγαλύτερα αδέλφια του – αλλά και τον μικρότερο θείο του, τον Ηλία και βέβαια και τον ξάδελφό τους, τον γνωστό συνθέτη Τάκη Σούκα.
Η ιστορία της οικογένειας Σούκα, ξεκινάει από τον προπάππο όλων αυτών που έπαιζε κλαρίνο στα μέρη της Άρτας, κάπου στα τέλη του 19 ου αιώνα. Ο πρώτος που ηχογράφησε ήταν ο πατέρας του Τάκη Σούκα Φώτης, στο ξεκίνημα του ’50. Κι αμέσως μετά, με τη σειρά, ο Βαγγέλης, ο Τάκης, ο Βασίλης και ο Κώστας – στα χρόνια του ’60 και του ’70, κυρίως. Το «παρουσιολόγιο» της οικογένειας λοιπόν, ξεκινάει από δημοτικά τραγούδια που παίζουν με τον τρόπο του ’50 και του ’60. Και μετά, περνάει σε καινούργια τραγούδια που γράφουν όλοι με τους τραγουδιστές εκείνων και των επόμενων χρόνων. Από τον Γιώργο Παπασιδέρη, τον Τάκη Καρναβά, τη Σοφία Κολλητήρη, στον Κώστα Σκαφίδα, τον Γιάννη Κωνσταντίνου και τον Μάκη Χριστοδουλόπουλο ή ακόμη και τον Μιχάλη Μενιδιάτη. Ξεκινάει με το κλαρίνο και το σαντούρι και σιγά σιγά ανοίγεται στα πλήκτρα και στην ηλεκτρική κιθάρα. Είναι η ιστορία μιας μουσικής οικογένειας από το Κομπότι της Άρτας που μπαίνει στην δισκογραφία της Αθήνας πριν 60 τόσα χρόνια, υιοθετεί τις επιρροές της και εκφράζει τις ανησυχίες ή και τις συνήθειές της. Παραμένοντας σχεδόν πάντα «αθέατη» από την «αισθητική ορθότητα» της «παράδοσης» όλων αυτών των χρόνων. Δεν ξέρω αν μέσα από τις επιλογές μιας ώρας περιγράφεται όλη αυτή η ιστορία, νομίζω όμως ότι μια εικόνα μπορούμε να δώσουμε.
Πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».
ΣΗΜ.1: Τη φωτογραφία της ανάρτησης, την «έκλεψα» από ανάλογη ανάρτηση του Θωμά Κωνσταντίνου. Την τράβηξε ο ίδιος « 8 η ώρα το πρωί σε γάμο στην Παλαιομάνινα (Αιτωλοακαρνανίας) αρχές της δεκαετίας του 2000». Ο Κώστας Σούκας με την κιθάρα του, ελαφρώς αποκαμωμένος από ολονύχτιο γλέντι.
ΣΗΜ. 2: Ανδρέα Νιάρχο, ευχαριστώ για τις προσθήκες στο ρεπερτόριο του Κώστα Σούκα. Πολύ χαίρομαι που βλέπω νεώτερους ανθρώπους να συγκεντρώνουν και να μελετούν ένα υλικό που στην εποχή του λειτούργησε στο «πλατύ κοινό» με την «ρετσινιά» του «εμπορικού».