“Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια” – «Νύχτα Στάσου…» η Λίτσα Διαμάντη του 1972.

«Νύχτα Στάσου…» η Λίτσα Διαμάντη του 1972. Tραγουδά Νικολόπουλο, Κατσαρό, Καλδάρα και Βασιλειάδη.
Σήμερα, Τετάρτη 10 Νοεμβρίου, 9 με 10 το βράδυ, στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7.
Ένας μεγάλος δίσκος βινυλίου – ο δεύτερος στην καριέρα της – που όμως τα τραγούδια του ακούγονταν τότε περισσότερο από μικρά δισκάκια, στα «τζουκ μποξ» της εποχής. Και μια αναφορά στη διαδρομή της τραγουδίστριας εκείνα τα χρόνια. Με σκέψεις, παρατηρήσεις αλλά και αρκετές αυτοβιογραφικές αφηγήσεις της.
Στα 11 της χρόνια – λέει – η Λίτσα Διαμάντη έγραφε στα παιδικά της λευκώματα ότι θα γίνει τραγουδίστρια “ΚΑΛΗ” – το καλή σε εισαγωγικά και τονισμένο για να δείχνει τη διαφορά. Μόλις τελειώνει το δημοτικό, παίζει ακορντεόν και τραγουδάει σε εκδηλώσεις της εποχής σε κινηματογράφους αλλά και σε πανηγύρια. Σύντομα βρίσκεται να δουλεύει σε μαγαζιά δίπλα στην Πόλυ Πάνου – κορυφαίο λαϊκό όνομα της εποχής – ενώ ξεκινάει και τη δισκογραφική της καριέρα κάνοντας σεγόντα στις ηχογραφήσεις της – τότε – “Οντεόν”.
Τα σεγόντα είναι κάτι που συνηθίζεται πολύ και η φωνή της ακούγεται πολύ χαρακτηριστική να συνοδεύει τον Πρόδρομο Τσαουσάκη, τον Μπάμπη Τσετίνη, τον Δημήτρη Ευσταθίου, τον Σπύρο Ζαγοραίο, τον Μάνο Παπαδάκη κι αργότερα, τον Στέλιο Καζαντζίδη.
Το πρώτο “σόλο” της μέλλει να είναι και μια απ’ τις πιο διαχρονικές επιτυχίες της. Οι “Συννεφιές” του Γιώργου Μητσάκη. Θ’ ακολουθήσουν κι άλλα τραγούδια του Μητσάκη, αλλά και τραγούδια του Μπάμπη Μπακάλη, του Βασίλη Βασιλειάδη και – λιγότερο – του Απόστολου Καλδάρα, του Μάνου Λοΐζου, του Χρήστου Λεοντή. Καθώς ξεκινά η δεκαετία του ’70, ο λαϊκός ήχος γίνεται πιο …ελαφρός, οι χώροι της παραλίας πιο “αριστοκρατικοί” και η Λίτσα Διαμάντη είναι από τα πρόσωπα που καθιερώνονται μέσα απ’ αυτές τις αλλαγές. Εννιά σαιζόν στη “Νεράιδα”, Κατσαρός, Πάριος και “Δεν υπάρχει ευτυχία”, Νικολόπουλος και “Νύχτα στάσου”… τα υπόλοιπα θα τα πούμε στην εκπομπή. Ρίχνοντας παράλληλα, μια γενικότερη ματιά στη διαμόρφωση του «ελαφρολαϊκού» ήχου στη δισκογραφία, στα «μέσα», στον κινηματογράφο αλλά και στα κοσμικά κέντρα των αρχών της δεκαετίας του ‘70. Πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».
ΥΓ(1) : Η φωτογραφία του εξωφύλλου του μεγάλου δίσκου βινυλίου του 1972, πολύ χαρακτηριστική των ενδυματολογικών επιλογών της εποχής.
ΥΓ(2) :Την ειδική αυτή αναφορά σε μια συγκεκριμένη στιγμή και εποχή της Λίτσας Διαμάντη, θα ακολουθήσει αύριο μια εκπομπή με όσες επιλογές …χωρούν, από όλη της τη διαδρομή. Από τις «Συννεφιές» του Μητσάκη μέχρι το «Γι’ αγάπη μη μιλάς» του Γιάννη Καραλή, κι από τα λαϊκά πάλκα του ’60 μέχρι το γύρισμα της χιλιετίας που αποφάσισε να σταματήσει το τραγούδι.