Η Χάρις Αλεξίου, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Χάρης Κατσιμίχας, Ελένη Βιτάλη, Μαρινέλλα και Γιώργος Νταλάρας και η περίπτωση του Νίκου Αντύπα
Παρασκευή 17/2/22 , 9 με 10 το βράδυ, στο Δεύτερο Πρόγραμμα και στην εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα.
Θυμάμαι τα λόγια του Νίκου Αντύπα, σε μια συνομιλία μας στα 2012 : «Και στο τραγούδι κάνουμε «πολιτική», λοιπόν! Πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Αν επανέλθω γενικά στις ισορροπίες και στο κεντρικό σκεπτικό δημιουργών – τραγουδιστών, πιστεύω ότι ένας συνθέτης, στιχουργός, τραγουδιστής “χάνεται” όταν δεν αποφασίζει, όταν δεν έχει κεντράρει. Υπάρχουνε δυο όχθες, έτσι είναι τα ποτάμια – τι να κάνουμε!. Η από τη μια ή από την άλλη. Εγκεφαλικός; Μπορείς να το κάνεις αβίαστα; Η επιλογή σου θα πάει στον κόσμο. Δεν λέω ότι δεν μπορεί κάποιος να κάνει πειραματισμούς και να δοκιμάζει πράγματα. Όμως πρέπει να διαλέγει…Δε μπορείς να θες να ‘σαι “η φωνή του λαού” και να κάνεις ένα ροκ δίσκο με τους Πυξ Λάξ – ας πούμε – μόνο και μόνο επειδή θες να ‘σαι στα πράγματα. Εγώ δισκογραφικά είμαι πολύ μικρής ηλικίας. Ο πρώτος μου δίσκος ήταν με την εθνική τραγουδίστρια της εποχής. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν πήγα τότε να πω «α να κάνω κάτι για την Αλεξίου». Για όλους και για μένα, εκείνος ήταν ένας “ειδικός’ δίσκος για την Αλεξίου. Άσχετα τι έγινε μετά. Αυτό μού έλειψε μετά, για να πω την αλήθεια…Μακάρι να ‘χα σήμερα αυτό που είχα το ’92. Τέτοιους ανθρώπους χρειαζόμαστε….».
Αφορμή για τις σημερινές μας επιλογές, είναι η πρόσφατη συνύπαρξη σ ένα τραγούδι των δύo κορυφαίων γυναικείων φωνών του Νίκου Αντύπα. Ήταν η Χάρις Αλεξίου και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη που στα χρόνια του ’90, μετέφεραν σε περισσότερο κόσμο τον ήχο και τα τραγούδια του. Έμελλε να καταγραφούν μαζί δισκογραφικά πολύ πρόσφατα, σ’ ένα τραγούδι του Νίκου Αντύπα. Ενώ εκείνος, έχει φύγει από τη ζωή ήδη δύο χρόνια. «Τίποτα δε χάνεται και τίποτα δε γίνεται χωρίς λόγο. Απλώς, καμιά φορά τα πράγματα έχουν δικούς τους χρόνους που (πόσο κρίμα…) υπερβαίνουν αυτούς μιας ανθρώπινης ζωής», όπως έγραψε σχετικά και ο στιχουργός του τραγουδιού, ο Νίκος Μωραΐτης.
Διαλέγουμε κάποια ξεχωριστά αλλά και κάποια «ιδιόμορφα» τραγούδια του Νίκου Αντύπα, από τα χρόνια του ’90 μέχρι τις μέρες μας. Από το ‘Δι’ ευχών», το «Σαν ηφαίστειο που ξυπνά», το «Οπωσδήποτε παράθυρο», το «Άμμος ήτανε», το «Τι θα πει έτσι είναι». Με λόγια της Λίνας Νικολακοπούλου τα περισσότερα. Και παράλληλα, παρακολουθούμε την εποχή και τις συνθήκες της. Πάντα, με τη διάθεση του «Παρ’ το αλλιώς… θα βρεις!».
ΣΗΜ : Η φωτογραφία της ανάρτησης από το ένθετο του βινυλίου του «Δι’ ευχών». Με στίχους χειρόγραφους και τυπωμένους και τον Αντύπα και την Λίνα Νικολακοπούλου μπροστά στη ντράμς.