«…στα ξένα είμαι Έλληνας και στην Ελλάδα ξένος!»
Ο Στέλιος Καζαντζίδης και οι «ματιές» των άλλων στα τραγούδια που είπε
Τρίτη και 13, Τετάρτη 14 και Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου,
9 με 10 το βράδυ, στο Δεύτερο Πρόγραμμα και την εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα.
Πρώτες εκτελέσεις αλλά και επανεκτελέσεις και διασκευές τραγουδιών που πρωτοείπε ο Στέλιος Καζαντζίδης, σκόρπιες μέσα από τα χρόνια, σε εναλλαγές χωρίς χρονική ή αξιολογική συνέπεια. Από τους τραγουδιστές της γενιάς του ή τους λίγο παλιότερους ( Μπιθικώτσης, Μπέλλου, Γκρέυ, Γαβαλάς, Πόλυ Πάνου, Γιώτα Λύδια ) στους τραγουδιστές των επόμενων γενεών, μέχρι και σήμερα (Μοσχολιού, Νταλάρας, Αλεξίου, Παπαδοπούλου, Γλυκερία, Μαριώ, Αδαμαντίδης, Τσαλιγοπούλου, Ανδρεάτος, Νέγκα, Βασίλης Λέκκας) ή και στους μπουζουξήδες όλων αυτών των δεκαετιών – από τον Ιορδάνη Τσομίδη μέχρι τον Μανώλη Πάππο, τον Βαγγέλη Τρίγκα ή το συγκρότημα μπουζουκιών «Δρόμος».
Θυμάμαι κάποτε που είχα προσπαθήσει να αγγίξω ένα τέτοιο θέμα μόνο μέσα από επανεκτελέσεις, οι αντιδράσεις ενός σκληρού πυρήνα «Καζαντζιδικών», ίσως ήταν οι πιο έντονες που είχα ποτέ… Πιστεύω πάντα ότι ένα τραγούδι έχει μέλλον όταν παίζεται, τραγουδιέται και ακούγεται από τις επόμενες γενιές. Και ποτέ δεν μπαίνει θέμα σύγκρισης, καθώς κάθε τραγουδιστής, κάθε μουσικός, κάθε εποχή μεταφέρει στο τραγούδι τη δική του δυναμική, τη δική του εμπειρία, τη δική του γνώση, τη δική του αισθητική, ακόμη και την δική του κοινωνική θέση. Σ’ αυτές τις εκπομπές λοιπόν, οι εκτελέσεις του Στέλιου Καζαντζίδη σε γνωστά και λιγώτερο γνωστά τραγούδια από τα χρόνια του ’50 μέχρι το 2000 εναλλάσσονται με άλλες νεώτερες… Κατά εποχές, κατά πρόσωπο, κατά θέμα … Ένα χρονικό πρώτων εκτελέσεων και επανεκτελέσεων, χωρίς πολλά λόγια, με στόχο μια πρώτη γενική αίσθηση. Πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».
ΥΓ : Ο τίτλος της αναφοράς είναι βέβαια από το ρεφραίν του τραγουδιού «Πατρίδα μ’ αραέυω σε» ( Στίχοι : Χρήστου Αντωνιάδη). Η φωτογραφία με τον Καζαντζίδη να δείχνει τα ψάρια που είχε διαλέξει για το τραπέζι μας, τραβήχτηκε στο Λιμανάκι στο Κερατσίνι, από τον Daniel Anast, για τις ανάγκες μιας συνομιλίας μας για το περιοδικό «Δίφωνο» στα 1998.