Η αδιαφορία, η λήθη και τα αντίδοτά τους
Τρίτη 30/8, 9 με 10 το βράδυ, στο Δεύτερο Πρόγραμμα και στην εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα.
Ακούγοντας – τις αμέσως προηγούμενες μέρες – την παραπάνω …ερώτηση, κατάλαβα για μια ακόμη φορά ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Κι εγώ που νόμιζα ότι έστω γενικά οι «Αρκαδίες», ανήκουν στις γνωστές πτυχές του έργου του Μίκη Θεοδωράκη!
Το ερχόμενο Σαββατοκύριακο στη Ζάτουνα γίνεται το Α΄ Διεθνές Φεστιβάλ «Μίκης Θεοδωράκης – ΑΡΚΑΔΙΕΣ Ζάτουνα». Αξίζει τον κόπο να ψάξετε λεπτομέρειες για την όλη διοργάνωση και τα θέματα που πραγματεύεται… Συνδιοργανωτές το Μουσείο Μίκη Θεοδωράκη στη Ζάτουνα, ο τοπικός Δήμος Γορτυνίας και ο Σύλλογος «Οι Φίλοι της Μουσικής».
Στην εκπομπή, συζητάμε με τον Πρόεδρο του Μουσείου Μίκης Θεοδωράκης στη Ζάτουνα, τον κ. Παρασκευά Παρασκευόπουλο και την κ. Στεφανία Μεράκου, υπεύθυνη για το αρχείο του συνθέτη που από το 1997 παραχώρησε ο ίδιος στη Μουσική Βιβλιοθήκη «Λίλιαν Βουδούρη» του Συλλόγου «Οι Φίλοι της Μουσικής». Για την καλλιτεχνική, την κοινωνική αλλά και την ανθρώπινη πλευρά αυτών των διοργανώσεων, αλλά και όσων άλλων γίνονται αυτές τις μέρες, καθώς συμπληρώνεται ένας χρόνος βιολογικής απουσίας του Μίκη Θεοδωράκη. Και ακούμε τραγούδια που διάλεξαν οι ίδιοι αλλά και αποσπάσματα από τις 11 «Αρκαδίες» του.
Πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».
ΣΗΜ : Έτυχε να ακούσω για το θάνατο του Μίκη Θεοδωράκη έχοντας απέναντί μου ακριβώς τα βουνά της Ζάτουνας. Εκεί, είχα κάνει κάποτε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες συζητήσεις μαζί του, με πρωτοβουλία του Γιώργου Νταλάρα. Φυσικά, …ακούγοντας κυρίως. Η φωτογραφία αυτή όμως, κρύβει μια άλλη ιστορία. Έχω διαλέξει τις ηχογραφήσεις και έχω γράψει τα κείμενα για μια έκδοση υλικού του από το «Βήμα». Συναντιόμαστε για ένα σχετικό γύρισμα σε εικόνα. 30 Οκτωβρίου 2008. Στον πρόλογο, έχω χρησιμοποιήσει το απόσπασμα από τους «Δρόμους του αρχάγγελου» που τελειώνει …. «Πενήντα χρόνια, χάρισα τα καλλίτερα μου χρόνια για το «τίποτα». Γιατί οι άλλοι είναι το «τίποτα»… «Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα, χωρίς να γνωρίζω κανένα, κι ούτε κανένας με γνώριζε» : Αυτό θα πρέπει να είναι το μότο της Αυτοβιογραφίας μου». Με ρωτάει, γελώντας : «Μήπως δεν θα ‘πρεπε να το γράψουμε αυτό, τη στιγμή που θέλουμε να …πάρουν την έκδοση;» . Του απαντώ : «Όσοι είναι να το καταλάβουν, θα το καταλάβουν. Όσοι είναι να πουν κακό, θα πουν κακό. Οι υπόλοιποι …δεν καταλαβαίνουν, έτσι κι αλλιώς! Είναι το «τίποτα» που λέτε κι εσείς!». Γελάει πάλι και …αποσύρει τον ενδοιασμό του!