Σημειώσεις, σκόρπιες σκέψεις με αφορμή την χθεσινή μέρα…
Όταν φεύγει ένας νέος άνθρωπος απρόσμενα, άδικα και γι αυτό τραγικά – είναι είδηση, ανεξάρτητα από το πόσο είναι γνωστό το όνομά του στο πλατύ κοινό.Είναι η περίπτωση του κιθαρίστα Κώστα Γεράκη. Που όσοι τον ακούσαμε και τον είδαμε να παίζει, παγώσαμε στο άκουσμα της είδησης ότι έφυγε ξαφνικά στα 40 του χρόνια. Μέλος μιας μεγάλης μουσικής παρέας που θεωρεί προσωπική της υπόθεση το ανέβασμα των τραγουδιών στο πάλκο, όσο κι αν αυτά κουβαλάνε ιστορία πίσω τους. Δίπλα στον Στέλιο Βαμβακάρη, τον τελευταίο καιρό που ήταν εδώ κι εκείνος. Καταγραμμένος στον ήχο αλλά και στο εξώφυλλο της τελευταίας δισκογραφικής του «επίσκεψης». Με το βάρος της στιγμής, είπα να θυμηθούμε την ανεμελιά όπως καταγράφηκε σε ήχο και εικόνα στις πρώτες πρώτες ηχογραφήσεις που τον συνάντησα. Όταν ήταν ακόμη 25 χρονών.
Τρίτη 13 Μαρτίου 2007.
Στούντιο : Ε ( Αργύρης Παντελιάδης, Κώστας Γιαννακόπουλος )
Γιάννης Εμμανουηλίδης : μπουζούκι, φωνή
Λέλα Παπαδοπούλου : ακορντεόν, φωνή
Χαρά Πομώνη: φωνή
Βασίλης Γιαννίσης : βιολί
Παύλος Εμμανουηλίδης : μπουζούκι
Κώστας Γεράκης : κιθάρα, φωνή
Σωτήρης Παπατραγιάννης : μπαγλαμά, φωνή
ΥΓ : Πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια
