Παρασκευή 01/07/22 , 9 με 10 το βράδυ, στο Δεύτερο Πρόγραμμα.
Αυτές τις μέρες της «τελευταίας παράστασης» της Βάσως Αλαγιάννη, ο νους μου πήγαινε σε τραγούδια και μουσικές και δεν θα ήταν η πρώτη αναφορά γι’ αυτήν. Όχι γιατί το «Απόψε σιωπηλοί», το «Αχ! Ελλάδα σ’ αγαπώ», ο «Υδροχόος», το «Δεν είσαι πουθενά» και τα άλλα, δεν αξίζουν τη θέση τους. Αλλά γιατί οι βιαστικές ματιές στην πορεία ενός δημιουργού, πάντα αφήνουν πολλά «εκτός». Καθώς φεύγουν πια δημιουργοί που προσέφεραν στο τραγούδι από το ‘80 και μετά, βιώνουμε την εξής πραγματικότητα. Με εξαίρεση κάποιους που επέμεναν στην αυτοτέλεια της παρουσίας τους, οι περισσότεροι εμφανίζουν ένα «σκόρπιο» έργο σε δίσκους τραγουδιστών. Και σπάνια έχουν μιλήσει αναλυτικά και με μια λογική συνέπειας για τη διαδρομή τους. Μοιραία συνέπεια, ακόμη και τα δελτία τύπου που διανέμονται ή αγνοούν ή αποσιωπούν στοιχεία ή περιλαμβάνουν στοιχεία που είναι λάθος. Ας πούμε, το «Χαράτσι» ο δίσκος του Νίκου Παπάζογλου όπου πρωτακούστηκε ο «Υδροχόος» και το «Λεμόνι στην πορτοκαλιά», δεν βγήκε το 1982 – όπως διαβάσαμε από πολλές πηγές που προφανώς αντέγραφαν η μιά την άλλη, αυτές τις μέρες – αλλά το 1984. Και βεβαίως, σε καμιά περίπτωση δεν είναι «η μεγάλη επιτυχία της …τριάδας Αλαγιάννη- Ρασούλη- Παπάζογλου». Όπως επίσης, δεν είναι η επιτυχία που είχε το «Χαράτσι», που « έφερε ακόμα δύο δίσκους, τα «Σύνεργα» (1990) και το …«Στον Λυκαβηττό» (1991), με το τραγούδι «Αχ, Ελλάδα» να γίνεται σημείο αναφοράς στην ελληνική μουσική». Πόσα λάθη σε τρείς γραμμές! Τα «Σύνεργα» – όπως και το «Χαράτσι» – είναι δίσκοι του Νίκου Παπάζογλου. Στα «Σύνεργα» υπάρχει ένα μόνο τραγούδι της Βάσως Αλαγιάννη – το «Απόψε σιωπηλοί», βέβαια – και …δεν έχει συμμετοχή ο Ρασούλης. Το «Στο Λυκαβηττό» είναι ζωντανή ηχογράφηση συναυλίας του Παπάζογλου, όπου υπάρχει επίσης ένα καινούργιο τραγούδι της Βάσως Αλαγιάννη, μια επανεκτέλεση του «Πότε Βούδας, πότε Κούδας» που έχει γράψει ο Πέτρος Βαγιόπουλος και ο Μανώλης Ρασούλης. Και το «Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ» – φυσικά και δεν βγήκε για πρώτη φορά το 1991 στη ζωντανή ηχογράφηση του Παπάζογλου στο Λυκαβηττό. Τότε, ήταν τραγούδι με … δημόσια ιστορία μιας δεκαετίας. Το λένε για πρώτη φορά ο Ρασούλης και η Βάσω Αλαγιάννη το 1981, στους Αγώνες της Κέρκυρας του Μάνου Χατζιδάκι – το στιγμιότυπο υπάρχει στο διαδίκτυο. Και το 1984, το ηχογραφεί για πρώτη φορά ο Ρασούλης στο ονομά του, με ελαφρώς παραλλαγμένη μελωδία.
Μπορεί αυτά να ήταν τα σημεία αιχμής σε ότι αφορά την δημοσιότητα, ωστόσο η διαδρομή της Βάσως Αλαγιάννη είναι ευρύτερη. Έστω και σκόρπια. Μόνο σε …τρεισήμισυ δίσκους είναι δικό της όλο ή το μεγαλύτερο μέρος του υλικού τους. Το οργανικό “Svarno”, ο δίσκος «Τον εαυτό μου ρώτησα» με τον Βασίλη Λέκκα, ο δίσκος «Μιλάω χρόνια» με τον Δημήτρη Μπάση σε ότι αφορά τις μουσικές και ο δίσκος «Η αγάπη είναι ελεύθερη» με τη Γλυκερία, σε ότι αφορά τα λόγια. Επίσης, ο Σταύρος Λογαρίδης, ο Μανώλης Λιδάκης και η Πίτσα Παπαδοπούλου, ήταν τρείς συνεργάτες που … επανήλθαν περισσότερο από μία φορά στη διαδρομή της. Το υπόλοιπο υλικό – συνολικά, περίπου 100 τραγούδια – είναι σκόρπιο και δύσκολα συγκεντρώνεται – στην ουσία κι όχι σε αριθμό – και μάλιστα στη βιασύνη της επικαιρότητας.Διαλέγοντας τα τραγούδια της εκπομπής, προσπαθούμε να ισορροπήσουμε ανάμεσα στην επίγεια και την υπόγεια διαδρομή της Βάσως Αλαγιάννη. Πάντα, με τη διάθεση του «Παρ’ το αλλιώς… θα βρεις!».
Παρουσίαση : Γιώργος Τσάμπρας