Τρίτη 17 Μαΐου, 9 με 10 το βράδυ, στο Δεύτερο Πρόγραμμα και στην εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα.
Διαβάζοντας την ειδησεογραφία των ημερών, θυμήθηκα τον Μιχάλη Γενίτσαρη, να μού περιγράφει – στα 19 μου χρόνια – πως έγραψε το «Σαλταδόρο». Θυμήθηκα όμως και τον Μάριο Κώστογλου, να μού περιγράφει – με την προσοχή του στη λεπτομέρεια αλλά και το χιούμορ που τον διακρίνει – πόσο επεισοδιακά έπαιξε κιθάρα και έκανε σεγόντο στο «Ιστορία μου, αμαρτία μου».
Είπα λοιπόν να σταθούμε για λίγο και σ’ αυτούς αλλά και στις δυό σειρές εκδηλώσεων που τους τιμούν τις επόμενες μέρες. Στα «Ρεμπέτικα συναξάρια» στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης στην Αθήνα αλλά και στο «Φεστιβάλ Λαϊκής Κιθάρας» στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Θα μιλήσουμε με τον Λάμπρο Λιάβα και τον Δημήτρη Μυστακίδη που έχουν την αρχική φροντίδα για την πραγματοποίησή τους. Και για τις διοργανώσεις αλλά και για το πως η καθημερινότητα, η πραγματικότητα του λαϊκού τραγουδιού μιας εποχής γίνεται μελέτη και μύθος καθώς περνούν τα χρόνια.
Το λαϊκό τραγούδι ως μύθος, ως μελέτη αλλά και ως πραγματικότητα – καθημερινότητα.
Με αφορμή δυο σειρές εκδηλώσεων.
Πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».
ΥΓ: Η εικόνα της ανάρτησης είναι συνδυασμός της πρώτης μου συνομιλίας με τον Μιχάλη Γενίτσαρη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Μουσική» – έτος 1983 – αλλά και της συνομιλίας μου με τον Μάριο Κώστογλου στο «Δίφωνο», το – μακρινό πια κι αυτό – 1997.
