Τα λόγια της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου στο πέρασμα του χρόνου στην εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα
Η αφορμή είναι ο δίσκος «Τραγουδώντας την Ευτυχία». Με την Γιώτα Νέγκα σε τραγούδια με στίχους της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου που διάλεξε η Λίνα Νικολακοπούλου.
Μ’ αυτή την αφετηρία, ταξιδεύουμε γενικότερα στο πέρασμα των στίχων της Παπαγιαννοπούλου στα νεώτερα χρόνια.
Γνωστοί, άγνωστοι – ακόμη και ανέκδοτοι στίχοι της. Όπως τους είδαν ο Σταύρος Ξαρχάκος με την Βίκυ Μοσχολιού, ο Γιάννης Σπανός με τον Γιώργο Νταλάρα, ο Σταμάτης Κραουνάκης, μια σειρά μπουζουξήδων του ’90 ή ο Σωκράτης Μάλαμας, στη νέα χιλιετία. Μέσα από βιβλία, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος ή η εγγονή της, Ρέα Μανέλη. Στη σκηνή, η Νένα Μεντή και στον κινηματογράφο ο Απόστολος Φραντζής.
Τα χρόνια πέρασαν και η Ευτυχία έχει φύγει ήδη 50 χρόνια! Η γενιά που ακολούθησε, ακόμα κι αν δεν γνώρισε, άκουσε και μελέτησε δημιουργούς σαν την Ευτυχία, παρ’ όλη την φυσική τους απουσία. Σήμερα όμως, ιδιαίτερη σημασία έχει το πως βλέπουν αυτό το υλικό οι ακόμα νεώτερες γενιές. Τι λένε σε εκείνους αυτοί οι στίχοι ή πως κρίνουν εκείνοι προσωπικότητες σαν της Ευτυχίας… Το τραγούδι δεν είναι παρελθόν. Αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία, είναι τι και πως θα ζήσει στο παρόν και στο μέλλον… Υπάρχουν ανάλογα ενδιαφέροντα και ανάλογες προσεγγίσεις, βέβαια. Ίσως μόνο είναι κάπως σκόρπια ανά την Ελλάδα… Και μάλλον δεν τους έχουν ιδιαίτερη αδυναμία πολλά σύγχρονα «μέσα» – το καθένα για δικούς του λόγους. Αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση που δεν είναι της ώρας… Οπως και να ‘χει, είναι τα τραγούδια που έχουν πάντα τον πρώτο λόγο. Και πάντα, με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».
ΥΓ (1 ) : Η «βάση» της ανάρτησης είναι η δημοσίευση της πρώτης μου έρευνας για την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Ήταν το μακρινό 1983, στο περιοδικό «Μουσική». Γύρω γύρω, συγκέντρωσα κάποιες ακόμη ανάλογες προσπάθειες από το χώρο της δισκογραφίας και του βιβλίου.