Ιστορίες από την δισκογραφία : Μέρος δεύτερο
Συνομιλητές: Παναγιώτης Καλατζόπουλος – Βασίλης Κώστας.
Τετάρτη 18/6, 9 με 10 το βράδυ, στην εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα και στο Δεύτερο πρόγραμμα 103.7.
Στην δεύτερη από τις εκπομπές, συνεχίζουμε να ακούμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα από την 60άχρονη πορεία του Πετρο-λούκα στην δισκογραφία και συζητάμε με τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο – που η συμμετοχή του Πετρο- λούκα στο «Να χα δυό ζωές» με τον Γιάννη Κότσιρα, έδωσε μια άλλη διάσταση στο τραγούδι – καθώς και με τον Βασίλη Κώστα, τον νεαρό σολίστα του λαούτου που που ο Πετρολούκας επέλεξε τα τελευταία χρόνια να κάνουν μαζί εμφανίσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και έκανε μαζί του τους δύο τελευταίους του δίσκους. Ένα ιδιαίτερο κομμάτι της εκπομπής, αφορά τις συμμετοχές του Πετρολούκα σε τραγούδια – ηχογραφήσεις της νεώτερης ελληνικής δισκογραφίας – το «Καίγομαι και σιγολιώνω» με τον Δημήτρη Υφαντή, το «Τριανταφυλλάκι» με τον Πασχάλη Τερζή αλλά και το «Μη σκέφτεσαι Γερμανικά» του Ηλία Λιούγκου. Στη συνέχεια όμως, επιστρέφουμε στις ηχογραφήσεις πριν την Αμερική, στην Αμερικάνικη δισκογραφία του Πετρολούκα με τον πατέρα του Περικλή Χαλκιά, αλλά και στις ηχογραφήσεις μετά την επιστροφή στην Ελλάδα.
Είναι κάποιες ιστορίες μεταξύ μύθου και πραγματικότητας που συνδέονται με την ιστορία του κλαρίνου στην Ήπειρο αλλά και με τη ζωή των κορυφαίων κλαριντζήδων της Ηπείρου. Η διαδρομή του Πετρο-λούκα Χαλκιά, από τα χρόνια του ’50 μέχρι τις μέρες μας, ανήκει σ’ αυτές τις ιστορίες. Στον ίδιο άρεσε να αναφέρει πόσο πίσω στο χρόνο πήγαινε η μουσική ιστορία της οικογένειάς του. Και μιλούσε περήφανα και για την καταγωγή της μητέρας του από την οικογένεια Χαρισιάδη – το «Λούκας» στο όνομά του, ήταν από τον παππού του Λουκά Χαρισιάδη. Ακόμα και για την καταγωγή της γυναίκας του από την οικογένεια Μπατζή. Μεγάλωσε στο Δελβινάκι, εκεί πέρασε τα παιδικά και πρώτα εφηβικά του χρόνια κι εκεί είχε τις πρώτες μουσικές του εμπειρίες, με τους ανθρώπους και τις εκδηλώσεις της περιοχής και της εποχής. Μετά, ήρθε στην Αθήνα. Οι συνθήκες δουλειάς και δισκογραφίας εκείνη την εποχή στην Αθήνα ήταν πολύ διαφορετικές από αυτές που διαμορφώθηκαν μετά το ’60. Κάποια στιγμή, τον τράβηξε όπως τόσους και τόσους μουσικούς, η Αμερική. Έζησε εκεί κάτι λιγότερο από μια 20ετία, παίζοντας τα ηπειρώτικα αλλά και συμμετέχοντας στα πολυπολιτισμικά μουσικά σχήματα των κέντρων της Αμερικής. Χαρακτηριστικές οι ηχογραφήσεις του από εκεί αλλά και «μυθικές» οι αφηγήσεις του… Επιστρέφοντας, γύρω στο 1980, βρέθηκε και υπηρέτησε και τις δύο όψεις που είχαν διαμορφωθεί τότε και στην δισκογραφία και στα ζωντανά παιξίματα. Με μουσική άνεση αλλά και συγκινητική προθυμία. Από τη μια ήταν ο κλαριτζής που υπηρετούσε τις ανάγκες των πανηγυριών, με χορευτικά κυρίως τραγούδια. Τραγούδια παλιά παιγμένα με τον τρόπο που απαιτούσε η εποχή αλλά και τραγούδια καινούργια – πάνω στα παλιά βήματα αλλά με τις νεότερες ηχητικές συνθήκες και στίχους. Και φυσικά, τροφοδοτούσε την ανάλογη δισκογραφία… Από την άλλη, ήταν ο σολίστας του κλαρίνου που με την μεγαλύτερη ευκολία και με απίστευτο προσωπικό δόσιμο στην έκφραση, έπαιζε και στην δισκογραφία, και στο ραδιόφωνο, και στην τηλεόραση και στους ανάλογους χώρους τα κλασσικά «σόλο» της ηπειρώτικης παράδοσης. Σ’ αυτό το πεδίο, ανοίχτηκε σε όποια συνεργασία και σε όποιο χώρο προσφερόταν. Βρέθηκε με νεότερους δημοτικούς μουσικούς – που τον έβλεπαν φυσικά σαν δάσκαλο – βρέθηκε με μουσικούς από την Ινδία αλλά και με τζαζίστες, έπαιξαν και ηχογράφησαν μαζί. Φτάνοντας μέχρι τα 90 του χρόνια, ενεργός και περιζήτητος.
Διαλέγουμε από όλα αυτά και συζητάμε για όλα αυτά, πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».
