Με αφορμή το 4ο Φεστιβάλ λαϊκής Κιθάρας
Όργανα, μουσικοί, τραγουδιστές και τραγούδια
100 χρόνια ρεμπέτικο και η επαναφορά στα χρόνια του ’70 και του ‘80
Τρίτη 13 Μαΐου, 9 με 10 το βράδυ, στην εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα και στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7.
Η σημερινή εκπομπή, γίνεται υπό την … επήρεια του τριημέρου του 4ου φεστιβάλ Λαϊκής Κιθάρας» στην Αποθήκη Δ, στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Ακούμε από τη δισκογραφία τραγούδια που είχαν ρόλο σ’ αυτό και συζητάμε με την Ελένη Τσαλιγοπούλου, τον Στάθη Παχίδη και τον Γιώργο Ευαγγέλου για τη δική τους εμπειρία.
Πάντα με την πεποίθηση και με στόχο ότι «Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια».
ΥΓ: 223 φωτογραφίες και 68 βιντεάκια! Ούτε ξέρω πως «τράβηξα» τόσα, ενώ …ήθελα να αφοσιωθώ σ’ αυτά που άκουγα! Είχα συνέχεια το δίλημμα του σύγχρονου ακροατή. Δεν ήξερα αν ήθελα να χαρώ ζωντανά αυτά που συνέβαιναν μπροστά μου ή να καταγράψω κάτι από αυτά. Δεν πρόλαβα να τα δω όλα και δεν έχει νόημα να πω σ’ αυτό το σημείωμα όλα όσα άκουσα. Πρόχειρα και κατά σειρά πραγματοποίησης, να πω για την παράσταση με αφετηρία τη Νίνου και το βιβλίο για τη ζωή της (Κατερίνα Τσιρίδου) , για τη Γλυκερία στην «Όμορφη νύχτα», για τη ζωή της ηλεκτρικής σκηνής στη Θεσσαλονίκη και το ντοκιμαντέρ για «τα ντεσιμπέλ του Λευκού Πύργου», για τη συζήτηση Γιάννη Αγγελάκα, Ντίνου Σαδίκη και Δημήτρη Μανιάτη για το πέρασμα του ρεμπέτικου σ’ αυτή τη σχολή δημιουργών και τη συζήτηση με τους ακροατές, για το αφιέρωμα στον Βαγγέλη Παπάζογλου και τις «γυναίκες στο ρεμπέτικο» με εκπροσώπους της νεότερης γενιάς, για την Ελένη Τσαλιγοπούλου και τη συνάντησή της με τους λαϊκούς μουσικούς των παταριών της Θεσσαλονίκης του ’90, για τον Βασίλη Γκίνο και την αναφορά του στην …τρέλα της επιβίωσης των σύγχρονων μουσικών με βάση τα συγγενικά δικαιώματα, για τις λεπτομέρειες στην κατασκευή οργάνων που προέκυψαν συζητώντας με κάποιους οργανοποιούς, για το κείμενο του Στάθη Παχίδη για τον Αγάθωνα Ιακωβίδη, για την «Μπάντα εντόπικα» με τα χάλκινα, τους μαθητές του Δημήτρη Μυστακίδη και βέβαια για το κλείσιμο με τον Γιώργο Νταλάρα και την ομάδα που έπαιξε σήμερα τα «50 χρόνια ρεμπέτικο τραγούδι». Και πάντα, παράλληλα μ’ όλα αυτά, για τις πολλές συζητήσεις με όσους από τους συμμετέχοντες ή τους ακροατές, στο περιθώριο των εκδηλώσεων. Ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί τέτοιες εκδηλώσεις δεν γνωρίζουν πιο πλατιά δημοσιότητα. Για τον Δημήτρη Μυστακίδη και την παρέα της διοργάνωσης, σεβασμός και ενθουσιασμός.