Χτες μετά το μεσημεριανό φαΐ, ανοίγοντας το παράθυρο, είδα τους ναύτες να γυμνάζουνται με τις μουσικές τους για τη σημερινή συνοδεία. Στο Προγυμναστήριο μεσίστιες σημαίες, όπως και στα κότερα. Τα μπρούντζινα όργανα έπαιζαν το Νεκρώσιμο Εμβατήριο του Chopin, που ερχόταν ως εδώ παραλλαγμένο από την απόσταση, το αεράκι και το τοπίο. Κηδεύουν τον Χριστό σαν απόστρατο συνταγματάρχη· αυτό μ’ ενόχλησε πολλές φορές. Αλλά χτες παραδέχτηκα πως δεν αξίζει και τόσο πολύ τον κόπο ν’ αντιδρά κανείς ολοένα στις αδέξιες χειρονομίες των ανθρώπων. Εκφράζονται όπως μπορούν. Το Νεκρώσιμο Εμβατήριο του Chopin, που μου θύμιζε το τέλος της «Black and Tan Fantasy» του Duke Ellington, ήταν ωστόσο κάτι σαν ένας χάρτης που μου έδειχνε το σημείο όπου βρισκόμαστε, ύστερα από χρόνια κι αιώνες, ταξιδεύοντας με το ρυθμό της ταφής του νεκρού θεού. Ο Άδωνης κηδεύεται σήμερα με τη μουσική του Προγυμναστηρίου και τις νεκρώσιμες κανονιές, τι σημαίνει, αφού δεν πέθανε ο μύθος; Ή μάλλον δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά αυτό που είμαστε εμείς.
26.4.1940 Μεγάλη Παρασκευή, Πόρος, «Γαλήνη»
Καλή Ακρόαση!