Σήμερα στις «Ιστορίες Κλασικού Ραδιοφώνου», με τον Παντελή Σιβρή: Αν λάβουμε υπ’όψιν ότι κάποιοι από τους πρωταγωνιστές, εδικά του πρώτου μέρους της εκπομπής, ξεκίνησαν την καριέρα τους στη δεκαετία του 1920, μπορούμε να πούμε ότι «φεύγουμε», έναν αιώνα πίσω!
Καιρό είχαμε να πάμε τόσο παλιά…
Τη δεκαετία του 1930 στην Αθήνα, οι άνθρωποι πήγαιναν στο θέατρο, στις οπερέτες, στα σινεμά, γλεντούσαν σε ταβέρνες, κοσμικά κέντρα, στα σπίτια τα γλέντια έδιναν και έπαιρναν και στους δρόμους οι καντάδες ήταν κάτι το συνηθισμένο. Τα τραγούδια τα άκουγαν από βαριές πλάκες 78 στροφών και το ραδιόφωνο ξεκίνησε μόλις το 1938, επί Μεταξά.
Οι άνθρωποι δεν ζούσαν μία εικονική διαδικτυακή ζωή, ζούσαν αληθινά!
Από τη μακρινή δεκαετία του 1930 μέχρι το ’50 και το ’60, η αυλαία ανοίγει, τα ποτήρια αδειάζουν και γεμίζουν στο πί και φί, το ξημέρωμα είναι «ρόζ οργαντίνα» και «η ζωή η παλιομπαμπέσα, κόλπα μας κάνει πολλά»!
Στο φωτογραφικό collage, μπροστά στην ανοιχτή αυλαία, επάνω τρείς τενόροι, ο Πέτρος Επιτροπάκης, ο Ορέστης Μακρής, που αργότερα εκτός από τενόρος έγινε ο εθνικός μας μεθύστακας και ο Enrico Caruso που το όνομα του έγινε συνώνυμο με τη λέξη «τενόρος». Ακριβώς από κάτω οι τρείς κυρίες, Ζωζώ Σαπουντζάκη, Μάγια Μελάγια και Ζωή Κουρούκλη.