Η συγγραφέας Σοφία Νικολαΐδου έδωσε συνέντευξη στο κοινό ραδιοφωνικό πρόγραμμα των ραδιοφώνων της ΕΡΤ3, τον 9.58 και τον 102, στην εκπομπή της Ελένης Κουρτίδου «ένας Άμλετ για το δρόμο», για το νέο της βιβλίο, «Το χρυσό βραχιόλι» που θα κυκλοφορήσει την Πέμπτη 14 Μαρτίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο

Η συγγραφέας Σοφία Νικολαΐδου έδωσε συνέντευξη στο κοινό ραδιοφωνικό πρόγραμμα των ραδιοφώνων της ΕΡΤ3, τον 9.58 και τον 102, στην εκπομπή της Ελένης Κουρτίδου «ένας Άμλετ για το δρόμο», για το νέο της βιβλίο, «Το χρυσό βραχιόλι» που θα κυκλοφορήσει την Πέμπτη 14 Μαρτίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Θέμα του η πίστη της ελληνικής οικογένειας στο πτυχίο, με κάθε θυσία. Το βιβλίο βασίζεται σε προφορικές μαρτυρίες ανθρώπων που ήταν οι πρώτοι στην οικογένειά τους που πήραν πτυχίο, το «χρυσό βραχιόλι», και άλλαξαν ζωή. Τρεις γενιές ανθρώπων αφηγούνται την ιστορία τους  και φτιάχνουν ένα «μωσαϊκό φωνών».

Η συγγραφέας, με αφορμή τη σημερινή επιστροφή των μαθητών της Γ’ Λυκείου στα θρανία, μίλησε για τα γρήγορα αντανακλαστικά εκπαιδευτικών, γονιών και μαθητών τους προηγούμενους μήνες και για τη σημασία που έχει ακόμα το πτυχίο για την ελληνική κοινωνία. «Οι Πανελλαδικές και το πτυχίο εξακολουθούν να είναι «το άγιο δισκοπότηρο» της ελληνικής οικογένειας, είπε. «Σκεφτείτε ότι στα δελτία ειδήσεων από το Μάρτιο μέχρι σήμερα το θέμα των Πανελλαδικών και αν και πως θα πραγματοποιηθούν ήταν το δεύτερο θέμα αμέσως μετά την εξέλιξη της πανδημίας, που ήταν το πρώτο.

«Πιστεύω ότι εκπαίδευση εξακολουθεί να είναι ένα παράθυρο στον κόσμο και η καλή, δημόσια εκπαίδευση είναι αυτή που δίνει τις δυνατότητες, το εισιτήριο για μια διαφορετική ζωή. Και ναι, είναι ένα όπλο στην ταξική πάλη. Για την Ελλάδα, οι σπουδές και το πτυχίο ήταν αυτές που επέτρεψαν στην κόρη του εργάτη και στην κόρη του αγρότη να κάνουν κάτι άλλο στη ζωή τους.»

«Νομίζω ότι ήθελα να γράψω αυτό το βιβλίο απ’ όταν είδα το απολυτήριο της μητέρας μου που αποφοίτησε από το σχολείο της με άριστα τη δεκαετία του’50. Δίπλα στο 19.11 του βαθμού της αναγραφόταν το επάγγελμα του πατέρα της: «κόρη εργάτη». Μια από τις μαρτυρίες που έχω από το σήμερα, μιας εικοσιπεντάχρονης φοιτήτριας είναι η εξής: το λέω ωμά, με το πτυχίο σταμάτησα να είμαι η κόρη του υδραυλικού που δεν θα κάνει κάτι στη ζωή της και αυτό αφορά τους πάντες.»

«Είναι περίεργο αλλά νιώθω ότι αυτό είναι το πιο δικό μου βιβλίο ενώ είναι γραμμένο με τις λέξεις άλλων. Είναι ένα βιβλίο που αγγίζει πολύ εσωτερικές, ανθρώπινες χορδές. Με συγκίνησαν βαθιά  οι ιστορίες που άκουσα, ήταν ζωντανές και σπαρταριστές και μακάρι να μπορέσω να μεταδώσω στον αναγνώστη κάτι από τη δική μου συγκίνηση και ευχαρίστηση.»